Ooit waren er Sociale Werkplaatsen. Waar mensen werkten die iets wilden
en konden. Betaald door de
Rijksoverheid, geleid door mensen met kennis, vaardigheid en passie. Door de
Participatiewet van 2015 verdween dit unieke fenomeen. Vanaf dat moment was het
de regel credo dat iedereen naar het bedrijfsleven moest. De werkgevers zaten te springen om werknemers.
Zei men. Bedrijven verplichtten zich om deze mensen werk aan te bieden. Was
afgesproken. Vergeten werd de werkelijkheid van alledag. Voor sommigen was het
niet zo eenvoudig om in die regel te passen.
Voor anderen bleek het zelfs onmogelijk. Zij verdwenen, na jaren van contacten,
dagritmes en zingeving, weer achter de geraniums. Daar waren ze juist achter
vandaan gekomen.
Rotterdam en al die andere gemeenten. U zult de handen uit de mouwen
moeten steken. Niet door iets te sluiten of over de schutting te gooien. Deuren
te openen waarachter mensen weer worden gestimuleerd iets te leren. Het eigen
kunnen te ontwikkelen. Handen en voeten geven. Maatwerk. Mensen opnieuw leren
hoe leuk het is om iets te maken. Trots te zijn. Goed voor de mens en de stad. ROTTERDAMS
HANDWERK spant zich in om hier producten van te maken. Producten van eigen
bodem.